| ค ถึงย่านขวางบางทะแยงเป็นแขวงทุ่ง |
ดูเวิ้งวุ้งหว่างละแวกล้วนแฝกเฝือ |
| เห็นไรไรไม้พุ่มครุมครุมเครือ |
เหมือนรูปเสือสิงโตรูปโคควาย |
| ท่านบิดรสอนหนูให้รู้ว่า |
มันผินหน้าออกนั้นกันฉิบหาย |
| แม้นปากมันผันเข้าข้างเจ้านาย |
จะล้มตายพรายพลัดเร่งตัดรอน |
| จารึกไว้ให้เป็นทานทุกบ้านช่อง |
ฉันกับน้องนี้ได้จำเอาคำสอน |
| ดึกกำดัดสัตว์หลับประทับนอน |
ที่วัดมอญเชิงรากริมปากคลอง |
| ต้นไทรครึ้มงึ้มเงียบเซียบสนัด |
พระพายพัดแผ้วผ่าวหนาวสยอง |
| เป็นป่าช้าอาวาสปีศาจคะนอง |
ฉันพี่น้องมิได้คลาดบาทบิดา |
| ท่านนอนหลับตรับเสียงสำเนียงเงียบ |
เย็นยะเยียบเยือกสนองพองเกศา |
| เสียงผีผิวหวิวโหวยวิญญา |
ภาวนาหนาวนิ่งไม่ติงกาย |
| บรรดาศิษย์บิดรที่นอนนอก |
ผีมันหลอกลากปล้ำพลิกคว่ำหงาย |
| ลุกขึ้นบอกกลอกกลัวทุกตัวนาย |
มันสาดทรายกรวดโปรยเสียงโกรยกราว |
| ขึ้นสั่นไทรไหวยวบเสียงสวบสาบ |
เป็นเงาวาบหัวหกเห็นอกขาว |
| หนูกลั่นกล้าคว้าได้รากไทรยาว |
หมายว่าสาวผมผีร้องนี่แน |
| พอพระตื่นฟื้นกายค่อยคลายจิต |
บรรดาศิษย์ล้อมข้างไม่ห่างแห |
| ท่านห่มดองครองเคร่งไม่เล็งแล |
ขึ้นบกแต่องค์เดียวดูเปลี่ยวใจ |
| สำรวมเรียบเลียบรอบขอบป่าช้า |
ภาวนาตามสงฆ์ไม่หลงใหล |
| เห็นศพฝังบังสุกุลส่งบุญไป |
เห็นแสงไฟรางรางสว่างเวียน |
| ระงับเงียบเซียบเสียงสำเนียงสงัด |
ประดิพัทธ์พุทธคุณค่อยอุ่นเศียร |
| บรรดาศิษย์คิดกล้าต่างหาเทียน |
จำเริญเรียนรุกขมูลพูนศรัทธา |
| อสุภธรรมกรรมฐานประหานเหตุ |
หวนสังเวชว่าชีวังจะสังขาร์ |
| อันอินทรีย์วิบัติอนัตตา |
ที่ป่าช้านี่แลเหมือนกับเรือนตาย |
| กลับหายกลัวมัวเมาไม่เข้าบ้าน |
พระนิพพานเพิ่มพูนเพียงสูญหาย |
| อันรูปเหมือนเรือนโรคให้โศกสบาย |
แล้วต่างตายตามกันไปมั่นคง |
| ค่อยคิดเห็นเย็นเยียบไม่เกรียบกริบ |
ประสานสิบนิ้วนั่งดังประสงค์ |
| พยายามตามจริตท่านบิตุรงค์ |
สำรวมทรงศีลธรรมที่จำเจน |
| ประจงจดบทบาทค่อยยาตรย่าง |
ประพฤติอย่างโยคามหาเถร |
| ประทับทุกรุกขรอบขอบพระเมรุ |
จนพระเณรในอารามตื่นจามไอ |
| ออกจงกลมสมณาษมาโทษ |
ร่มนิโรจน้องไม่เสื่อมที่เลื่อมใส |
| แผ่กุศลสามจบทั้งภพไตร |
จากพระไทรแสงส่องผ่องโพยม |
