"ดอกเอ๋ยดอกราตรี |
|
ไม่มีสีสดงดงามหรู |
จึงมิใคร่มีใครใฝ่ใจดู |
|
หรืออยากรู้ว่าแฝงอยู่แห่งใด |
ครั้นค่ำคืนชื่นชมอารมณ์ฉ่ำ |
|
กลิ่นเจ้าพร่ำเตือนจึงนึกถึงได้ |
โอ้ราตรีนี่หนาน่าเห็นใจ |
|
กลิ่นกล่อมให้นอนชื่นทุกคืนเอย |
ลมพระพายชายชื่นในคืนนี้ |
|
กลิ่นราตรีหอมชื่นรื่นใจแสน |
ดอกไม้อื่นดื่นไปในดินแดน |
|
ไม่เหมือนแม้นราตรีไม่มีเลย |
เจ้าโชยกลิ่นต่อเมื่อสิ้นแสงอาทิตย์ |
|
เหมือนให้คิดปริศนาราตรีเอ๋ย |
คิดคำนึงถึงราตรีที่เราเคย |
|
ได้ชมเชยชื่นชวนรัญจวนใจ" |