ความเข้าใจ : บาตรเดียวท่องโลก โดย พระพิทยา ฐานิสฺสโร

          วันนี้เดินทางไปเทือกเขาแอลป์ ประเทศออสเตรียกับนักศึกษาหนุ่มชาวเยอรมัน ตื่นตอนตี ๔ ต้อนรับวันใหม่ด้วยการนั่งสมาธิ ทุกๆ วัน ตั้งใจเริ่มต้นวันด้วยการสัมผัสความสงบภายใน เพื่อพร้อมที่จะสงบกับทุกเหตุการณ์ในระหว่างวัน ความสงบต้องเริ่มจากตัวเรา เพียงแค่เราสงบ เราจะไม่เป็นเหยื่อต่อสิ่งที่มากระทบ รู้เท่าทัน ไม่ก่อความทุกข์ให้เราและคนรอบข้าง ประโยชน์จะเกิดขึ้นกับเราและคนรอบข้าง แค่มีเราอยู่ตรงนั้น ก็เป็นการเกื้อกูลกันอย่างแท้จริง

            นัดกันไปโดยรถไฟใต้ดินเที่ยว ๐๖.๐๕ น. เพราะไม่ต้องรีบมากที่จะต่อรถไฟเพื่อไปออสเตรีย ปรากฏว่าไปไม่ทัน เพราะโยมชาวเยอรมันต้องเตรียมสัมภาระ อาหาร ที่จะนำติดตัวเพื่อไปกินระหว่างการเดินทาง แต่กำหนดเวลาที่ควรเริ่มเตรียมผิดพลาด หลวงพี่เลยบอกว่า ไม่เป็นไร เราไปเที่ยวถัดไป รู้สึกขอบคุณความสงบภายในที่เริ่มต้นเช้าวันใหม่นี้ ทำให้รู้จักที่จะรักษาใจทั้งแก่ตัวเราและเพื่อนร่วมทาง  เป็นการเริ่มต้นเช้าด้วยกันที่งดงาม เบาสบาย แม้ตกรถไฟเที่ยวนี้ แต่ใจไม่ตก

           ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ คงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ยิ่งถ้าเราเตรียมทุกอย่าง ทำทุกอย่างพร้อมแล้ว แถมต้องมานั่งคอย ยังไม่ทันอีกต่างหาก เราจะโทษเขามากมาย ทำให้เราเป็นทุกข์โดยไม่รู้ตัว กับความโกรธ ความหงุดหงิด ยึดกับที่คาดหวัง ตั้งใจ ปล่อยวางสิ่งเหล่านั้นไม่ได้ นั่งทุกข์ไปด้วยกันตลอดทาง ไม่มองหน้ากัน ทั้งๆ ที่อยากไปเที่ยวอย่างมีความสุข สร้างความสัมพันธ์ที่ดี เมื่อเราทุกข์ เพื่อนร่วมทางก็ทุกข์ เพราะเรามองไม่เห็น ไม่เข้าใจ ความแตกต่าง แต่ไม่จำเป็นต้องแตกแยก เราไม่อยู่ตรงนั้นอย่างแท้จริงกับสิ่งที่ปรากฏ เราไม่สามารถสัมผัสและเป็นสิ่งเดียวกับสิ่งรอบข้าง

           วันนี้ หลวงพี่ปลอบเขาด้วยรอยยิ้ม เพราะรู้ว่า เมื่อคืนเขานอนดึก ต้องเตรียมของที่ทำได้บางส่วน ดูแผนที่ที่จะไปเดินภูเขา ว่าเราจะเริ่มต้นจากตรงไหน ที่สำคัญเขาเพิ่งสอบประจำปีเสร็จเมื่อวาน เขาเหนื่อยมาหลายอาทิตย์ในการเตรียมตัวสอบ และเช้านี้ต้องทำอาหารเพื่อเรา ในใจหลวงพี่รู้สึกขอบคุณและสำนึกบุญคุณในสิ่งที่เขาได้พยายามจะเป็นเจ้าบ้านที่ดี ดูแลหลวงพี่ให้ดีที่สุด แต่บางครั้งมันเกินกำลังเขา ยิ่งเห็นเช่นนั้นยิ่งขอบคุณและเข้าใจ แค่ส่งพลังแห่งความสงบให้เขา ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย อย่างเห็นได้ชัด

           เมื่อไปถึงสถานีรถไฟที่ตัวเมืองมิวนิค เหลือเวลาอีก ๑๐ นาที รถไฟจะออก หลวงพี่บอกเขาว่าเธอไปก่อนไม่ต้องมองดูฉัน จะตามไปเอง ขอบคุณพลังลมหายใจแห่งสติ หลวงพี่เดินตามเขาไปอย่างรวดเร็ว เพราะต้องขึ้นจากใต้ดิน ถึง ๒ ชั้น เดินเลี้ยวไปเลี้ยวมา รถไฟที่จะไปก็จอดไกลกว่าชานชาลาอื่น เขามองกลับด้วยความเป็นห่วงหลายรอบ เขาไปยืนคอยหลวงพี่หน้าประตูรถไฟ เมื่อย่างก้าวขึ้นรถไฟ ขบวนก็เคลื่อนไป เราทั้งสองยืนยิ้มให้กัน เราทำสำเร็จ ลมหายใจแห่งสติทำให้หลวงพี่ใจไม่เหนื่อย แต่รู้ว่ากายเหนื่อย อยู่ตรงนั้นกับก้าวย่างเร็วๆ ทำให้ภายในสงบ ในใจตอนนั้นบอกว่า ไม่ทันไม่เป็นไร ทำให้ดีที่สุด

           มิตรภาพ เริ่มต้น จากใจที่สงบ

           สงบที่ตัวเรา มิตรภาพจะอยู่ตรงนั้นกับเรา