การปล่อยลูกกุ้งเลี้ยงในบ่อ

ขนาดของลูกกุ้งขาวที่เหมาะสมไม่ควรจะต่ำกว่าระยะโพสลาร์วาที่ 12 (พี 12) เพราะลูกกุ้งจะมีเหงือกที่สมบูรณ์เมื่ออายุพี 10 ในกรณีที่ต้องปล่อยลูกกุ้งในน้ำความเค็มต่ำควรใช้ลูกกุ้งขนาดใหญ่กว่าพี 12 และค่อยๆ ปรับความเค็มลดลงมา

ในบางช่วงที่ลูกกุ้งขาวขาดตลาดเนื่องจากมีความต้องการสูงบางโรงเพาะฟักจะมีการนำลูกกุ้งแชบ๊วยมาปลอมปน เกษตรกรทั่วไปจะไม่สามารถจำแนกกุ้งทั้งสองชนิดนี้ได้ เพื่อป้องกันความผิดพลาดในการซื้อลูกกุ้ง ควรจะต้องทราบความแตกต่างของกุ้งทั้งสองชนิดตามที่ภิญโญ (2545) ได้อธิบายลักษณะข้อแตกต่างที่สำคัญของลูกกุ้งทั้งสองชนิดนี้

ตารางที่6.3เปรียบเทียบกุ้งขาวแวนนาไมและกุ้งแชบ๊วย

· ความแตกต่างในลูกกุ้งระยะโพสลาวาที่ 10 ขึ้นไป

ลักษณะ	กุ้งขาวแวนนาไม	กุ้งแชบ๊วย
ลักษณะลำตัว	สั้นป้อม	ยาวเพรียว
ระยะระหว่างตา	ห่าง, กางออก	ค่อนข้างชิดกัน
ฟันกรีด้านบน	7-8 ซี่	8-10 ซี่
ฟันกรีด้านล่าง	2-3 ซี่	2-3 ซี่
ความยาวกรีของกุ้งอายุพี10	กรีสั้นกว่าดวงตา	กรียาวเลยดวงตา

ภาพที่ 6.43 กรีของลูกกุ้งขาวสั้นกว่าดวงตา (x250)

· ความแตกต่างของกุ้งระยะวัยรุ่น

ลักษณะ	กุ้งขาวแวนนาไม	กุ้งแชบ๊วย
สีของหนวด	สีแดงตลอดทั้งเส้น	เป็นปล้องขาวสลับแดง
ฟันกรีด้านบน	7-8 ซี่	8-10 ซี่
ฟันกรีด้านล่าง	2-3 ซี่	2-3 ซี่
ความยาวกรี	กรีสั้นกว่า exopodite ของหนวดปลายกรียาวตรง	กรียาวเลย exopodite ของหนวดกรีงอนเชิดขึ้น
สีของขาว่ายน้ำ	ขาวใส	สีน้ำตาลแดง
ระดับความเค็มที่เหมาะสม	0-35 พีพีที	7-25 พีพีที

นอกจากลักษณะของกุ้งทั้งสองชนิดที่แตกต่างกันแล้ว ยังสามารถทดสอบความแข็งแรงของลูกกุ้งทั้งสองชนิดได้ คือการนำลูกกุ้งปล่อยลงไปในน้ำจืดทิ้งไว้ 12-24 ชั่วโมง ถ้าเป็นลูกกุ้งขาวแวนนาไมจะไม่ตาย แต่ถ้าเป็นลูกกุ้งแชบ๊วยจะตายภายใน 6-8 ชั่วโมง