วาระแห่งโยมมารดา (70)

วิถีแห่งการปฎิบัติ พระอาจารย์เทสก์ เกสรังสี
เสถียร จันทิมาท

มองในทางโลกพรรษาที่ 25 ปีพ.ศ.2490 ถือว่าเป็นปีอันหนักหนาสาหัสยิ่งสำหรับ พระอาจารย์เทสก์ เทสรังสี เป็นความหนักหนาสาหัสในทางโลก

1 เพราะการจากไปของ พระเกต ขันติโย พี่ชาย ขณะเดียวกัน 1 เพราะอาการป่วยเจ็บของตัวพระอาจารย์เทสก์ เทสรังสี เอง

ยิ่งกว่านั้น 1 โยมมารดา ยังป่วยหนักกับสังขาร 82 ปี

ในทางธรรม พรรษาที่ 25 ของ พระอาจารย์เทสก์ เทสรังสี สามารถเผชิญกับชะตากรรมที่โถมโหมซัดเข้ามาได้อย่างรู้เท่าทัน

รู้เท่าทันและเข้าใจ

สำเหนียกในสภาวะป่วยเจ็บ ตระหนักในความทุกข์ทรมานของสังขารร่างกาย เพราะไม่เพียงแต่เห็นอาการของพี่ชาย หากแม้กระทั่งตนเองก็อยู่ในอาการของโรคประสาท

มีความจำเป็นต้องเน้นอย่างเป็นพิเศษในความเป็นจริงสำหรับปี 2490

ความเป็นจริงในที่นี้นอกเหนือจากชะตากรรมที่ พระเกต ขันติโย พี่ชายต้องประสบชะตากรรมที่ โยมมารดา ต้องประสบแล้ว

ที่สำคัญเป็นอย่างมาก คือ นิมิตอันได้จากความฝัน

รายละเอียดเรื่องราวเหล่านี้ไม่มีหนทางใดดีเท่ากับการได้สัมผัสอารมณ์ความรู้สึกโดยตรงจาก พระอาจารย์เทสก์ เทสรังสี เอง

โปรดอ่าน



ท่านเกตปวดท้องครั้งนี้เป็นเรื่องไส้ติ่งโดยแท้และไม่มียา เจ็บเอาเหลือจะทน ดิ้นคลักๆ แต่ไม่เคยได้ยินเสียงร้อง ในที่สุดหลุดปากออกมาประโยคหนึ่งว่า

อดทนไม่ไหวแน่

คิดว่าเดินจงกรมมันจะสบายบ้างให้พยุงขึ้นเดินจงกรม เดินไปได้ประมาณ 4-5 ก้าวเลยอ่อนพับลง พระเณรที่เอาไปเดินเห็นอาการดังนั้นจึงเอามานอนลงที่เดิม

เวลานั้นเราอ่อนเพลียมากเพราะดูกันมาเป็นเวลานานแล้วจึงขออนุญาตจากเพื่อนไปพักผ่อน พอดีมีเณรไปเรียนว่าท่านเกตอ่อนเพลียมากสลบลง เราจึงรีบมาดูเห็นนอนนิ่งเฉยๆ ไม่พูดอะไร เราเตือนสติอยู่ใกล้ๆ บอกว่าได้ยินไหม พูดว่าได้ยิน จนราว 2 ทุ่มจึงมรณภาพไป

ท่านเกต เป็นคนอดทนอย่างยิ่ง ทั้งที่ยามปกติและยามโรคกำเริบ โรคมิใช่อย่างเดียว โรคไส้ติ่ง โรคนิ่วและโรคมาลาเรีย โดยเฉพาะโรคไส้ติ่งนี้เวลามันอักเสบเป็นตั้งหลายๆ วันจึงจะหาย แต่ไม่เคยทำความเดือดร้อนให้ใครเลย

เวลาเป็นมาก็นอนนิ่งอยู่คนเดียว อาหารฉันได้ก็ฉัน ฉันไม่ได้นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น

ปกติท่านก็ฉันน้อยอยู่แล้ว ฉันง่ายด้วย ฉันข้าวกับเกลือก็อยู่ได้ตั้งเป็น 10 วันกว่าๆ ได้รับความยกย่องจากครูบาอาจารย์ทุกองค์ว่า มีความอดทนดีมาก

เราทำฌาปนกิจศพท่านเสร็จแล้วออกพรรษาเมื่อพ.ศ.2490 โยมมารดาก็เสียไปอีกคนหนึ่ง



ในปีนั้นเขาเป็นโรคแผลเปื่อยกันทั้งบ้านทั้งเมือง โยมเราก็เป็นที่แข้งกับเขาบ้าง เขาเป็นพากันรักษาหายหมด โยมเราเป็นรักษาไม่หาย ยาอะไรดีๆ เขารักษาหายเราก็ไปเอามารักษา ก็ไม่หาย

เปื่อยจนกระทั่งเนื้อหนังหลุดออกยังเหลือแต่กระดูก แต่ไม่รู้สึกเจ็บ

เราอยู่จำพรรษาที่อำเภอท่าบ่อ จังหวัดหนองคาย โยมแม่ของเราป่วยอยู่ที่บ้านนาสีดา ตำบลกลางใหญ่

โรคที่ไม่เชื่อความฝันว่าจะเป็นจริงก็พลอยหายไปโดยฉับพลัน

ในเมื่อฝันว่าฟันหลุดออกจากปากพอรุ่งเช้ามาเราพยากรณ์ได้เลยว่าวันนี้เราจะต้องออกเดินทางแน่นอน กลับจากบิณฑบาตเห็นคนมารอท่าอยู่แล้วบอกว่า โยมมารดาป่วยหนัก

ใครจะว่าความฝันเป็นเรื่องเหลวไหลเชื่อไม่เชื่อก็ตามใจ แต่เราเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์เลย ถ้าฝันว่าฟันหลุดออกจากปาก ไม่มารดาหรือพี่น้องคนใดคนหนึ่งจะต้องเจ็บหนักหรือถึงแก่ความตายแน่ ถ้ามิฉะนั้นก็คนใกล้ชิดสนิทคุ้นเคยกับเรา

เราได้พยาบาลโยมมารดาด้วยธรรมโอสถและยาภายนอกจนสุดกำลัง แต่สังขารมันแก่หง่อมเต็มทีได้ 82 ปีแล้วเอายาอะไรมาใส่รักษามันก็ไม่ทุเลา กินไม่ได้ มีแต่ทรุดลงๆ จนแทบไม่ไหวร่วงโรยไปเหมือนใบไม้แก่ฉะนั้น

แต่ด้านจิตใจเราได้พยาบาลรักษาให้อยู่ในความสงบอย่างยิ่งจนวาระสุดท้ายเกือบจะไม่มีลมแล้วเราจึงหยุดให้สติ



แท้จริงแล้ว สิ่งที่ พระอาจารย์เทสก์ เทสรังสี ประสบภายในปีพ.ศ.2490 เป็นไปตามวาระ

ตามวาระของ โยมมารดา ซึ่งอยู่ในวัย 82 ปี ตามวาระของ พระเกต ขันติโย อันมากด้วยโรคาพยาธิสภาพ

เพียงแต่วาระเหล่านี้สอดรับกับที่ พระอาจารย์เทสก์ เทสรังสี ก็เป็นโรคประสาท

ประสบการณ์ทางโลกเช่นนี้ยิ่งทำให้บทสรุปทางธรรมจำหลักหนักแน่นเป็นทบทวีคูณ