มีเครื่องไหว้มีเซียมซีปริศนาธรรม เซี่ยงเซียมซีที่หน้าองค์เจ้าแม่กวนอิม  เซี่ยงแล้วต้องตีความ ไปวัดพม่าเสียทีแรก คือ วัด"ป่าเป้า"  ถนนมณีนพรัตน์ สมมุติว่าท่านไปศาลากลางมา พอกลับจากศาลากลาง (อยู่เยื้องกับวัดพระนอนขอนม่วง)  วิ่งตรงมาจนชนสี่แยกที่มีน้ำพุ (แต่จะตรงไปไม่ได้)  เรียกตรงนี้ว่า สี่แยกช้างเผือก  ให้เลี้ยวซ้าย (หากเลี้ยวขวาจะไปขึ้นดอยสุเทพ ไปสวนสัตว์ ถนนอาหารปลอดภัย) วิ่งเลียบคูเมืองไปประมาณ ๓๐๐ เมตร ต้องตั้งใจคอยมองทางเลี้ยวเข้าวัดให้ดี ๆ เพราะอาคารบ้านเรือนเต็มไปหมดแทบจะมองไม่เห็นทางเลี้ยวซ้ายเข้าวัด ปากทางเป็นร้านขายของจิปาถะ พวกสินค้าเดินป่า เลี้ยวซ้ายเข้าไปจอดในบริเวณวัดได้ ภายในวัดจะมีศาลาใหญ่ที่เป็นสถาปัตยกรรมแบบพม่า แต่ไม่สมบูรณ์เท่าวัดศรีรองเมืองที่ลำปาง เพราะแยกอุโบสถออกไปต่างหาก ไม่รวมกันทั้งหมด พระที่วัดนี้จะเป็นพระไทยใหญ่ จึงมีวัฒนธรรม ๒ ชาติ
            ประวัติ มีโอกาสได้พบท่านเจ้าอาวาส ท่านบอกว่ากำลังพยายามรวบรวมทำหนังสือประวัติเอาไว้ แต่ยังทำไม่สำเร็จ ได้มาจากจารึกที่หน้าวิหารบอกไว้ว่า "สมัยพระเจ้าอินทวิชยานนท์ เจ้าหลวงเชียงใหม่องค์ที่ ๗ (๒๔๑๓ - ๒๔๔๐) คณะศรัทธาชาวไทยใหญ่สร้างวัดนี้ขึ้นบริเวณต้นเป้า เลยตั้งชื่อวัดว่า วัดป่าเป้า  พ.ศ.๒๔๓๔ เจ้าอินทวิชยานนท์เป็นองค์ประธานร่วมกับหม่อมบัวไหล ชายาชาวไทยใหญ่ สร้างเจดีย์และวิหารไม้ศิลปะสถาปัตยกรรมไทยใหญ่"  สรุปว่าวัดนี้ส่วนใหญ่คือ สถาปัตยกรรมไทยใหญ่ แต่เรียกว่า วัดพม่าเหมือนกัน เพราะไทยใหญ่ทุกวันนี้เขาไม่มีประเทศของเขาเองแล้ว รวมอยู่กับพม่าที่ไม่ยอมให้เอกราช ไม่ให้เขาแยกตัวออก
มาตั้งประเทศผิดสัญญาที่จะต้องให้เขาตั้งแต่ก่อนปี พ.ศ.๒๕๐๐ ตอนที่อังกฤษได้ให้เอกราชแก่พม่า มีสัญญาระบุว่าต้องยอมให้ชนหลายเผ่าในพม่าแยกตัวเป็นอิสระ ตั้งประเทศของตนเองได้ เช่น มอญ ไทยใหญ่ กะเหรี่ยง เป็นต้น ในพม่าจึงรบกันไม่เลิกตราบเท่าทุกวันนี้
            บนศาลาการเปรียญที่เป็นวิหาร เป็นกุฏิเจ้าอาวาส มีพระพุทธรูปสำคัญหลายองค์รวมทั้งโบราณวัตถุ แต่ห้องด้านซ้ายมือนั้น ได้แนะนำท่านว่าไม่ควรนำพระบรมรูปของ ร.๕ ไปว่างไว้ที่พื้นและยังมีพระบรมรูปอีกหลายองค์ จำไม่ได้มีพระองค์ไหนบ้าง ท่านก็รับว่าจะจัดใหม่ นึกไม่ถึง  ด้านขวาของศาลาการเปรียญมีพิพิธภัณฑ์เก่าแก่ เจ้าอาวาสได้ให้เณรเปิดเข้าชม มีพระพุทธรูปเก่า ๆ เครื่องประดับ เช่น ตุ้มหู ชุดการแต่งกาย  ที่เสามีภาพเขียนพระพุทธรูปทรงเครื่อง งาช้างแกะสลัก และอีกหลายอย่างน่าชมอย่างยิ่ง
            ทางด้านข้างของพิพิธภัณฑ์ มีพระเจดีย์โบราณดูไม่ออกว่าสถาปัตยกรรมพม่าหรือไทยใหญ่ เพราะผมดูแล้วคล้าย ๆ กันไปหมด  แต่ที่แน่ ๆ คือวัดนี้ชาวไทยใหญ่ จะมาทำบุญกันมาก ยิ่งในวันมีเทศกาล เช่น ตอนที่ผมไป เต็มวัดเลยทีเดียว เพราะชาวไทยใหญ่หรือพวกพม่าที่เป็นแรงงานมาทำงานกันในตัวเมืองก็มาก ตามไร่ ตามสวนก็แยะ ดังนั้นนอกจากสถานที่สำคัญในทางพระพุทธศาสนาแล้ว ก็ยังมีหนังสือที่หน้าปกสวยดี เปิดดูแล้วอ่านไม่ออก เขาบอกว่าเป็นภาษาไทยใหญ่ มีแผงวางขาย มีแผงขายเครื่องสำอางพม่า เพราะสาวพม่านั้นคงจะรวมเผ่าอื่นเข้าไปด้วย นิยมทาครีมหรือแป้งที่หน้า ยังดีที่เวลาเขาอยู่เมืองไทยไม่พอกหน้าขาว
เป็นส่วนใหญ่เหมือนอยู่ที่เมืองพม่าหรือแถว ๆ ด่านพระเจดีย์สามองค์ ที่พอกหน้าทาแก้มกันขาวนวลเดินกันทั่วไป  แผงนี้มีขนมแห้ง ๆ ขาย  มีครีมหรือเครื่องสำอางพม่าขาย ผมชอบซื้อมาใช้ แต่ไม่ได้ทาหน้า ต้องขออภัย ผมเอามาทาเท้า ทาแขนก็ได้ ทาก่อนนอนเพราะคนสูงอายุนั้นเท้าจะเย็น ควรใส่ถุงเท้าเวลานอน  ครีมกระปุกสวย สีม่วงก็มี สีเหลืองก็มี ราคาแตกต่างกัน ซื้อที่ทองผาภูมิ ราคากระปุกละ ๒๕ บาท  มาเจอที่ด่านพระเจดีย์สามองค์ และตลาดชายแดนแม่สาย ราคา ๒๐ บาท ก็ว่าถูกแล้ว มาเจอที่
แผงวัดป่าเป้าขายกระปุกละ ๑๕ บาท เหมาหมดแผงเลย แม่สาวบอกว่ามีแค่ ๖ กระปุกเท่านั้น ยิ่งฤดูหนาวมีประโยชน์มาก ทาแล้วผิวไม่แตก เขารู้เข้าคงโกรธ ที่เอาครีมของเขาไปทาเท้า ติดกันกับด้านหลังศาลาการเปรียญที่มีศาล มีอุโบสถ มีก๋วยเตี๋ยวไทยใหญ่ขายด้วย ผมเคยกินตอนไปอำเภอระแหง เชียงใหม่นี่แหละอร่อยดี  ที่แผงขายวัดป่าเป้านี้ท่าทางอร่อย เสียดายตอนไปท้องยังอิ่มเลยไม่ได้ชิม  ผัดเอาไว้ก่อน ไปคราวหน้าชิมแท้แน่นอน  ร้านที่น่าจะอร่อยก็อยู่ติด ๆ กับแผงขายเครื่องสำอางนั่นแหละ
            วัดหนองคำ  วัดพม่าแน่นอน ต้องไปเข้าถนนช้างม่อย หากถามผมว่าถนนนี้อยู่ที่ไหน ให้ถามชาวเมืองง่ายกว่า แต่หากออกจากวัดป่าเป้าแล้วเลี้ยวซ้ายทันที พอสุดคูเมืองก็เลี้ยวขวาเลาะคูเมืองไปอีก จนผ่านตลาดสมเพชร ตลาดของกินที่น่าสนใจ โดยเฉพาะในเวลาเย็น ไก่ทอดสมเพชรลือชื่อมานานแล้ว เข้าคิวซื้อกันเลย  เลยตลาดไปแล้วมีถนนแยกซ้าย รถเดินทางเดียว คือถนนช้างม่อยวิ่งเลยธนาคารทหารไทยทางขวาไปก่อนจนสังเกตเห็นร้านขายเฟอร์นิเจอร์ร้านใหญ่ คือปากทางเลี้ยวเข้า  วัดนี้ทราบแต่เพียงว่า อุโบสถสร้างเมื่อ พ.ศ.๒๔๔๕ แต่บูรณะใหม่ มีพระเจดีย์สถาปัตยกรรมพม่า ส่วนวิหารเป็นอาคารสร้างใหม่ บนศาลาการเปรียญ มีพระพุทธรูป จะสังเกตได้ว่าวัดพม่า หรือสถาปัตยกรรมแบบพม่าในเวียงเชียงใหม่นั้นเริ่มมีการผสมผสานกับสถาปัตยกรรมของวัดล้านนาแล้ว เช่น มีวิหาร มีอุโบสถ แยกออกไปจากศาลาการเปรียญ ไม่เหมือนวัดศรีรองเมืองที่เหมือนกันกับวัดที่สร้างด้วยไม้สัก และเหลืออยู่เพียงวัดเดียวในเกาะที่ตั้งอังวะที่ไม่ใช่เมืองแล้ว อดีตของกรุงรัตนบุระอังวะไม่เหลือให้ชม เรียกว่า กรรมตามสนอง กรุงศรีอยุธยาถูกทัพโจรของอังวะเผาทำลาย เมื่อ พ.ศ.๒๓๑๐ แต่ก็ยังเจริญรุ่งเรืองกลายเป็นมรดกโลก มีคนมาเที่ยวกันมากมายทั้งชาวไทย และชาวต่างประเทศ แต่อังวะเหลือแต่ควายเดินกินหญ้าให้ชม แถมต้องนั่งรถลากเทียมด้วยม้า เพื่อไปชมวัดที่สร้างด้วยไม้สัก และเหลือเพียงวัดเดียว วัดที่คล้ายคลึงก็ดังที่ผมได้บอกแล้วว่าคือ วัดศรีรองเมือง ชมวัดพม่ากันจริง ๆ แล้ว ผมว่าชมสองวัดได้รู้หมดคือวัดศรีรองเมืองและวัดศรีชุมที่ลำปาง ส่วนที่เชียงใหม่ผสมผสานกันแทบจะทุกวัด แต่ก็ยังน่าไปชมเราก็เลือกดูเฉพาะที่เป็นของเก่า ๆ และสถาปัตยกรรมของเขาก็แล้วกัน ขอเล่าวัดพม่าในเชียงใหม่เอาไว้เพียงเท่านี้ก่อน ไว้เล่าต่อสัปดาห์หน้า
            เมื่อสมัยที่ผมรับราชการอยู่ที่กองพันทหารปืนใหญ่ที่ ๗ นั้น ยังไม่มีสะพานข้ามแม่น้ำปิง ตรงก่อนถึงอำเภอแม่ริมเช่นทุกวันนี้ แต่ผมกับคณะอาจารย์หลายท่าน ของวิทยาลัยแม่โจ้ หรือสถาบันเทคโนโลยี่การเกษตรแม่โจ้ หรืออีกทีมหาวิทยาลัยแม่โจ้ในปัจจุบันนี้ผูกพันกันมากเรียกว่า คอเดียวกัน เวลาอาจารย์เชิญผมไปงานเลี้ยง ในบัตรเชิญจะลบเวลาออกเสีย เรียกว่าไปกันได้ตั้งแต่เวลาเช้า สาย บ่าย ค่ำ ตามแต่อัธยาศัย ไปแล้วก็จะอยู่กันแทบจะถึงเช้าของวันใหม่ เพราะไกลกันเหลือเกิน ผมจะต้องขับรถเข้าเชียงใหม่ แล้ววิ่งไปจนถึงสันทราย จึงจะตัดมายังแม่โจ้ได้ และผมก็ล้างแค้นเวลากองพัน ฯ ผมมีงาน ผมก็ใช้วิธีเดียวกัน จึงคุ้นเคยกันมากหลายท่านยังมีชีวิตอยู่ พบกันก็ได้แต่เล่าความหลัง หรือตั้งวงขนาดเบา ๆ หมดแรงที่จะทำเช่นนั้นได้อีก ตราบจนมาถึงวันที่ ๑๙ กุมพาพันธ์ ๒๕๓๗ ผมก็กลายเป็นศิษย์ของแม่โจ้ ด้วยการไปรับพระราชทานปริญญาเอก หรือดุษฎีบัณฑิตกิติมศักดิ์ จากสมเด็จพระเทพพระรัตนราชสุดา สยามบรมราชกุมารี ในสาขาส่งเสริมการเกษตร เพราะในบั้นปลายของชีวิตราชการนั้น ได้ทำงานพัฒนาตามแนวชายแดนในแนวยุทธศาตร์พัฒนา หรือยุทธศาสตร์พระราชทานไว้มาก เป็นรอง ฯ ของท่านองคมนตรี พลเอกพิจิตร กุลละวณิชย์ ทำด้านส่งเสริมให้บัณฑิตเกษตรมีงานทำสร้างตัวเองที่เรียกว่า โครงการบัณฑิตเกษตร มีอยู่หลายรุ่น เสียดายที่เมื่อผมกับท่านองคมนตรี เกษียณอายุราชการแล้ว ก็ไม่มีใครสานต่ออีก คงมีแต่บัณฑิตเกษตรรุ่นพี่ ๆ รุ่นน้องคงจะไม่เกิดอีกแล้ว
            ดังนั้นเมื่อผมได้ทราบโครงการปลูกป่าถาวรเฉลิมพระเกียรติ ฯ และได้รับเชิญไปปลูกไม้มงคลจากนายสุวรรณ ดาราวงษ์ ผู้อำนวยการโครงการ อดีตผู้อำนวยการกองปกาศิต ใน พ.ศ.๒๕๔๙ นี้อายุท่านย่างเข้า ๘๑ ปี ภริยาของท่านกับเลขา ฯ ของผมอักษรศาสตร์จุฬาลงกรณ์รุ่นเดียวกัน ต่างคนต่างนับถือกันแต่ทานเรียกผมว่า "พี่" ทั้ง ๆ ที่อายุมากกว่าผมหลายปี บอกว่านับถือ และเห็นสามารถรวมกลุ่มศิษย์เก่าอักษรศาสตร์จุฬา ฯ รุ่นภริยาของท่านเป็นกลุ่มทัวร์ ไปท่องเที่ยวกันได้เรียกว่า เกาะกลุ่มกันอย่างเหนียวแน่น ทั้ง ๆ ที่อายุแต่ละคนก็เกินหกสิบปีแล้ว และยังรวมเอาสามีหรือภริยามาเข้ากลุ่มทัวร์ได้อีก ทั้ง ๆ ที่ผมจบจาก รร.นายร้อย จปร. ท่านเริ่มโครงการนี้มาตั้งแต่ปี พ.ศ.๒๕๔๑ จบโครงการปี พ.ศ.๒๕๕๐ เมื่อจบโครงการแล้ว จะยกป่าที่ปลูกเฉลิมพระเกียรติรวมทั้งที่ดิน และสิ่งก่อสร้างให้แก่มหาวิทยาลัยแม่โจ้ดูแลรักษา และให้เกิดประโยชน์ต่อนักศึกษาแม่โจ้ต่อไป และเป็นสถานที่พัฒนาเยาวชนเช่นให้เยาวชนมาพักแรมโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายใด ๆ ทั้งสิ้น จุดนี้เป็นจุดสำคัญที่ผมในฐานะเสมือนศิษย์เก่าคนหนึ่งของแม่โจ้ ได้เข้าร่วมโครงการตามคำเชิญทันที
                โครงการโดยย่อของการปลูกป่าเฉลิมพระเกียรติ - ถาวร มี ๔ ระยะ คือ
                    พ.ศ.๒๕๔๑ - ๒๕๔๒ เริ่มโครงการ จัดซื้อพื้นที่พัฒนาที่ดิน วางผังปลูกกล้าต้นไม้ ขุดหลุมเตรียม
                    พ.ศ.๒๕๔๓ - ๒๕๔๕ ทำแนวเขตพื้นที่ รวบรวมพันธ์กล้าไม้ ประสานงานกับสถาบัน ฯ
                    พ.ศ.๒๕๔๖ - ๒๕๕๐ ปลูกต้นไม้ ตัดแต่งเรือนพุ่ม จัดพื้นที่และจัดสร้างปติมากรรมให้มีทัศนียภาพที่งดงาม จัดพื้นที่ปลูกไม้มงคล พื้นที่ ๑ ไร่ ปลูกไม้มงคล ๙ ชนิด รวม ๙๙ ต้นเช่น ทองหลาง ขนุน ไผ่สีสุก ชัยพฤกษ์ ราชพฤกษ์ ฯ และจะสิ้นสุดโครงการมีการเปิดใน ๔ ธันวาคม ๒๕๕๐ ผมและเลขา ฯ ได้รับเชิญไปปลูกต้นสักคนละ ๑ ต้น ค่าใช้จ่ายทั้งสิ้นไม่รบกวนเรี่ยไรใคร คุณสุวรรณ จ่ายคนเดียวทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ที่ผมยกย่องเป็นพิเศษและขอเอามาเขียนเล่าให้ทราบ  เพื่อจูงใจคนที่มีสตางค์มาก ๆ ไม่คิดทำแบบนี้บ้างหรือ แต่ทำอย่างคุณสุวรรณก็หนักเกินไป ผมก็ทำไม่ได้เวลานี้อายุจะย่างเข้า ๘๑ เวลาไปสวนป่าของท่านที่ไปทุกเดือน ไปนอนอยู่เดือนละหลาย ๆ วัน ขึ้นรถไฟไปคนเดียว พอไปถึงเชียงใหม่มีรถคนงานมารับเป็นรถโตโยต้าใช้มา ๓๗ ปีแล้ว จากนั้นท่านก็จะขับรถโตโยต้าอายุ ๓๗ ปี นี้เข้าป่า สร้างกระต๊อบเล็ก ๆ อยู่ในป่าริมธารน้ำไหล หน้าฝนน้ำจะแรงเป็นน้ำตก ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีเครื่องครัว นอกจากกาต้มน้ำ ทันสมัยอยู่อย่างเดียวคือห้องสุขา ที่เป็นสากลเพราะอายุมากนั่งยอง ๆ ไม่ไหว อาหารตอนเช้าคนงานที่มาทำงานจะนำอาหารมาให้ ๓ มื้อ และจะมีผลไม้เอาไว้กินเป็นหลัก ไฟฟ้าใช้ตะเกียงเล็กนิดเดียว เกิดเจ็บป่วยกระทันหันก็ไม่มีใครดูแล คงต้องรอคนงานมาทำงานตอนเช้านั่นแหละจึงจะทราบกัน จะไปไหนก็ขับรถอายุ ๓๗ ปี ไป ยังขับได้ดีเห็นแล้วผมคงจะขับรถเที่ยวกินทั่วไทยได้อีกหลายปี หากผมยังแข็งแรงเหมือนคุณสุวรรณ สิ่งบันเทิงอะไรไม่มีทั้งสิ้น วิทยุสักเครื่องก็ไม่มี ที.วี.  ไม่ต้องพูดกันเพราะแม้จะใช้แบตเตอรี่ก็รับไม่ได้ ถึงต้องขอยกนิ้วยกให้ทั้งมือเลย ได้แต่เล่าให้ฟังและเจ้าของก็ไม่ขอรบกวนใคร ไม่เชิญไปเที่ยวด้วยนอกจากจะพาเยาวชนไปพักแรมในป่า ลองติดต่อท่านดู ๐๒ ๒๙๔ ๖๒๙๑ - ๘, ๐๒ ๖๘๑ ๔๗๘๕ หรือโทรสาร ๐๒ ๒๙๔ ๑๗๔๔ เส้นทางไปสวนป่า หากไปจากตัวเมืองเชียงใหม่ข้ามสะพานนครพิงค์ ลงสะพานแล้ววิ่งต่อไปสัก ๑ กม. จะมีถนนสาย ๑๐๐๑ แยกซ้าย