ข้างครอบครัวตัวไพร่ที่ไปทัพ |
ผัวหากลับมาไม่ก็ใจหาย |
จะนั่งนอนร้อนรนกระวนกระวาย |
ต้องขวนขวายเช้าค่ำด้วยจำเป็น |
ที่หญิงดีมีศักดิ์รู้รักผัว |
ก็ซ่อนตัวมิให้ชายทั้งหลายเห็น |
ถึงยามนอนหมอนฟูกกระดูกเย็น |
น้ำตากระเด็นดังหนึ่งกายจะวายวาง |
ที่เช่นชั่วผัวต้องไปกองทัพ |
พอผัวลับแล้วก็เต้นออกเล่นหาง |
ที่กินลึกฝึกลูกเลี้ยงไว้เคียงข้าง |
ถึงผัวร้างสามปีไม่มีชู้ |