| ขุนแผนแสนโศกสงสารน้อง |
นิ่งนั่งฟังวันทองให้อัดอั้น |
| นางหันมากอดเท้าเข้าจาบัลย์ |
ขุนแผนนั้นซบหน้ากับหลังเมีย |
| สะท้อนสะทึกสะอึกสะอื้นให้ |
ออกปากน้ำตาไหลลงราดเรี่ย |
| เสียแรงทรมานตัวทั้งผัวเมีย |
เขี่ยดินเลี้ยงกันเหมือนหนึ่งนก... |
| ...ถึงสุดแสนลำบากยากไร้ |
เจ้าสู้ทนได้ไปกับผัว |
| จนพฤกษาหายากกินรากบัว |
ชั้นชั่วข้าวสักเม็ดไม่พานพบ |
| แปดเดือนเรือนชานมิได้เห็น |
แสนเข็ญพาน้องวันทองหลบ... |
| ...เหมือนเจ้าตายจากพี่ทีหนึ่งแล้ว |
ต้องคลาดแคล้วพี่ตั้งแต่เศร้าหมอง |
| อยู่ในคุกทุกข์ถึงคะนึงตรอง |
สองทุกข์สามทุกข์เข้าทับใจ... |
| ...ได้พบผัวพูดกันแต่กลางคืน |
พอนอนตื่นไม่ทันตะวันสาย |
| ก็เกิดความลามวุ่นขุ่นระคาย |
ลงปลายน้องรักจักวายชนม์... |
| ...คนอื่นหมื่นแสนก็คุ้มรอด |
ยอดรักคนเดียวไม่คุ้มได้ |
| จำเพาะเด็ดดวงจิตปลิดเอาไป |
ช่างกระไรพ้นที่จะป้องกัน... |
| ...ขุนแผนฟังคำที่ร่ำว่า |
ไม่ออกปากพูดจาต่อไปได้ |
| สุดคิดอัดอั้นให้ตันใจ |
สุดอาลัยล้มผางลงกลางดิน |
พระไวยปรึกษาขุนแผนจะทูลขอโทษนางวันทอง 