| ตั้งแต่นี้มิม้วยหายป่วยเจ็บ |
จึงจะเย็บปากตรึงให้ตึงติด |
| ไม่พูดจาว่าจะตายวายชีวิต |
ต้องเจียมตัวกลัวผิดเจ็บจิตใจ |
| ค พระว่าพี่นี้ก็รู้อยู่ว่ายาก |
จะต้องตีฝีปากไม่อยากไหว |
| เคยสำทับรับแพ้มาแต่ไร |
เหมือนเต่าใหญ่ไข่กลบให้ลบเลือน |
| เมื่อครั้งสาวคราวหนีเป็นชีเล่า |
ต้องแหงนเปล่าเศร้าใจใครจะเหมือน |
| มีลูกเต้าเฒ่าแก่ยังแชเชือน |
เคยรู้ฤทธิ์บิดเบือนไม่เคลื่อนคลาย |
| ขี้เกีบจเกี้ยวเคี่ยวขับข้ารับแพ้ |
กระต่ายแก่แม่ปลาช่อนงอนไม่หาย |
| ลงจากอาสน์คลาดคล้อยเดินลอยชาย |
เข้าตึกซ้ายเห็นวัณฬาเลือกมาลี |
